Ik ben een hypocriet

Ja dat ben ik zeker en jij ook! Ongetwijfeld dat ook jij een eerste klas hypocriet bent. Ik ben akkoord met mijn hypocriete mijzelf, jij ook?

Ik was afgelopen zondag bij een lezing. Zeer interessant allemaal hoe onze kinderen ons als ouders spiegelen, hoe direct en hoe confronterend dat het kan zijn. Bij mij aan tafel zat een vrouw continu te knikken en haar hoofd te schudden, want ze had donders goed in de gaten wat de boodschappen van haar tienerzoon vertelden. Ook ik zat er soms even met een knoop in mijn maag daar ik met enige regelmaat ook mijn eigen gedrag terug zag in het gedrag van mijn oudste zoon. Ai en au kan ik wel zeggen.

Je wilt toch altijd het beste voor je kind

Tsja, we hadden als groep al heel wat punten op papier gezet wat wij als ouders wensten voor onze kinderen. Een hele lijst met geluk, gezondheid, liefde, vrijheid, etc.

Toen de mevrouw met het goede verhaal vertelde dat onze kinderen dat ook voor ons als ouders wenste, moest ik even slikken en denken aan de quote van Thich Nhat Hanh:

If we have happy parents, we have received te richest inheritance of all

Een quote die mij iedere dag drijft om mezelf weer een goede dag te bezorgen en daarmee ook mijn kinderen. Het is een quote die mij drijft om ook het moeilijke te doen, ook al vind ik dat spannend en ook al doet het pijn. Want ik wil tot zover ik dat zelf in de hand kan hebben mijn verantwoordelijkheid nemen en zorgen dat mijn kinderen niet mijn ongemak hoeven te dragen.

Ik weet uit eigen ervaring wat het is om de lasten van je ouders te dragen. Ik kan mijn kinderen niet volledig vrijwaren, maar ik doe wat ik kan. Door bijvoorbeeld al naar deze lezing te gaan en dieper te leren en woorden te kunnen geven aan de last die kinderen kunnen ervaren van het gedrag en onbewuste processen van hun ouders. Want kinderen spiegelen ons de hele dag door.

Ook op maatschappelijk niveau weerspiegelen de individuele problemen van mensen en kinderen

Daar kwam een prachtige uitspraak: ‘Wat dacht je van al die kinderen met AD(H)D? Ik had ADHD nog nooit als een maatschappelijke boodschap gezien. Natuurlijk weerspiegelen de kinderen hun ouders, maar met deze grote omvang van ADHD is er ook zeker een maatschappelijke tendens te vinden.

Waar we de kinderen zoveel mogelijk rustig proberen te houden met een pilletje, blijven hun ouders en de rest van de maatschappij rond racen van hot naar her. Alle Dagen Heel Druk de afspraken afwerken in hun agenda om vervolgens de kinderen van de opvang te halen, eten te koken, kinderen naar bed, zelf naar sport of een andere avond activiteit, om vervolgens een korte nacht slaap te pakken en het zelfde riedeltje opnieuw te beleven.

We hebben een complete ADHD maatschappij. We zouden als geheel eens een pilletje moeten nemen tegen de overvolle agenda’s.

Als je het zo kunt bekijken dan is het ook geen wonder dat de één na de ander wordt geconfronteerd met bijvoorbeeld een burn-out. ( Even een sidenote: Wat ik nog steeds geen beroepsziekte vind) Tevens ook een mooi maatschappelijk probleem. Want een burn-out had ik al wel breder getrokken dan enkel een individueel probleem. Onze hele maatschappij zit zo vast als een huis. We kunnen geen kant meer op. We wijzen met vingertjes naar elkaar vanwege onze eigen individuele problemen.

Protesten komen schieten als paddenstoelen uit de grond

Omdat iedereen klem zit in zijn eigen verhaal. We zijn allemaal katten in het nauw. Er moet iets gebeuren, maar ook daar hebben we geen kant en klaar antwoord op. We proberen onze maatschappelijke burn-out nog een beetje te negeren en blijven maar met de vinger naar de ander wijzen. Want zij moeten het probleem oplossen. De politiek moet maatregelen nemen, maar welke maatregelen, waar moet de politiek in lieve vrede beginnen? Volgens mij hebben ze geen idee.

Ik zeg altijd dat de sleutel tot verandering en tot een ommekeer in het leven toch echt bij jezelf ligt. Ben je van plan om met de vinger naar een andere partij te blijven wijzen dan zal er nooit een echte positieve verandering plaatsvinden, want de ander zal nooit je burn-out kunnen oplossen.

Als we blijven wijzen met het vingertje naar de ander dan halen we de kracht bij onszelf vandaan. Wanneer we de verantwoordelijkheid nemen dan kunnen zelf stappen maken, dan betekent dat ook dat je naar je hypocriete kant mag gaan kijken. Naar zaken waar je jezelf nog niet bewust van bent, dan ga je opzoek naar antwoorden waar je zelf een bijdrage kan leveren. Daarvoor mag je gaan stilstaan en eens echt even kijken wat er nou daadwerkelijk speelt en of het allemaal waar is wat we vertellen en geloven.

Mijn eigen hypocriete kant

O yes, ik ben een hypocriet eerste klas. Ik hou van gezond eten, ik voel me er ook fantastisch bij. Maar soms kan ik ook heerlijk genieten van een dikke vette pizza of zelfs een hapje (vega) mc Donalds.

Ik ruim graag de rotzooi op die anderen buiten laten slingeren en gooi ze in de eerste de beste container. Maar ik vind het nog steeds spannend om wasbare luiers te kopen en te gebruiken, dus dat stel ik nog steeds uit. Tsja, milieu bewust? Wanneer het mij uitkomt…. Pak ik liever de fiets dan de auto? Niet per definitie, ik ben een mooi weer fietser.

Ik eet vegetarisch? Yes, al 3 jaar. Geen vlees op mijn bord, maar ik drink nog wel eens een cappuccino of een latte wanneer ik buiten de deur een kop koffie doe en ik eet ook nog wel eens yoghurt en ik lees ook niet alle etiketten waar wel of geen zuivel in verwerkt zit. Dus ik draag nog steeds bij aan de vlees industrie.

En ja, ik ben mij bewust van de wegwerpcultuur die we hebben. De kledingindustrie bijvoorbeeld is walgelijk wanneer je je er in gaat verdiepen, maar ook ik koop nog wel kleding die voor een tientje in de winkel hangt.

Doe wat je kunt, maar kijk naar jezelf voor je oordeelt

En weet je, alles is goed. Ik doe wat ik kan. Ik draag bij waar ik kan. Ik heb zo mijn visies op bepaalde dingen, een ander ook. Maar wanneer we echt verschil willen gaan maken, dan mogen we eerst kijken waarin we zelf hypocriet zijn en stoppen met het wijzen naar een ander en net doen of hebben we zelf alle antwoorden in huis.

Laat jezelf eens confronteren met een ander verhaal dan de jouwe. Je hoeft niet alle juiste antwoorden in huis te hebben.

Wanneer mensen onbewust zijn van hun handelen, dan is er niemand iets kwalijk te nemen. We kunnen pas echt veranderen wanneer we bewust zijn van dat wat we doen en waarom we iets doen. Aan alle aspecten zit een verhaal. Alleen wanneer we openstaan voor een ander verhaal en echt willen luisteren is er pas ruimte voor verandering. Volharding en overtuigen van elkaar gaat daarbij niet helpen. Dan blijven we hangen in het halen van ons gelijk, stopt het luisteren naar elkaar en komt er bij niemand bewustwording.

Want nee, ik heb ook geen oplossing voor ons klimaatprobleem, onze boeren die in protest zijn en de hele maatschappij die in een burn-out lijkt te zitten die we nog steeds niet willen accepteren.

Dat het tijd is voor verandering. Yes!