Dat was mijn motto, ik had altijd een ‘lekker druk leven’. Maar ach, dat heeft iedereen toch? Dat hoort erbij, zolang het maar leuk is!

En alles was leuk! Ik had een leuke (nieuwe) baan, leuke vrienden, leuke uitjes en ik kon vooral opgaan in mijn werk. Ik had voor mezelf ook wat te bewijzen. Natuurlijk kon ik dit! Ik kon er helemaal in opgaan, zo leuk vond ik het. Ook intensief, maar vooral leuk.

Het werk was nooit klaar, op mijn to do lijstjes kwamen altijd meer items bij dan dat ik af streepte. Mijn creatieve brein dacht snel en bedacht vooral veel nieuwe dingen.

Naast mijn werk had ik zoveel leuke mensen, die wilde ik graag allemaal zien. Ik stond altijd overal voor open en kan van veel dingen enthousiast worden. Er was geen ‘nee’ te koop, want alles was leuk!

Meer slapen

Op een gegeven moment kon ik toch echt het klokje wel rond slapen. Tien uren op een nacht was appeltje eitje, daarna kon ik ook nog wel uren in mijn bed liggen film kijken of een boek lezen. Niet uit bed te branden, terwijl ik ergens een verlangen had om rond een uur of 8 op te staan. Want kom op het is een vrije dag! Daar wil je van genieten en leuke dingen kunnen doen. Maar de motivatie om uit bed te komen was vaak ver te zoeken.

Op een gegeven moment was ik na mijn werk ook wel ‘wat vermoeid’, dus nam ik even een momentje op de bank zo voor het eten. Ach, dat hoort er ook bij. Nieuw werk is intensief! Je moet alles opnieuw ontdekken, toch?

To do Lijstjes

Ik noemde het net al, die waren lang en nooit leeg. Ik stond er mee op en ging er mee naar bed. Het was net of had een dag te weinig uren voor al mijn processen en creatieve ideeën.

Perfectionisme was mij niet vreemd, dus alles moest het liefst perfect zijn voor ik naar huis ging. Het fijnst vond ik het wanneer alles op mijn to do lijstje aan het einde van de dag was afgevinkt. Want dan had ik een leeg hoofd. Alleen gebeurde dat nooit…

Pauzes

Ik was dol op pauzes, gezellig met je collega’s kletsen en even over iets anders hebben dan werk of een lekkere wandeling maken, even frisse lucht. Ik had het naar mijn zin.

Maar ergens voelde ik een soort van onrust, ik had nog zoveel te doen! Eigenlijk had ik helemaal geen tijd om lekker gezellig te kletsen of te wandelen.

Nu was dat niets nieuws hoor, wanneer ik alleen werkte sloeg ik de pauzes altijd over. Die tijd kon ik wel beter besteden. Broodje in de hand achter de computer en doorgaan.

Een gehaast gevoel

Ik voelde me steeds gehaast, ik had ook steeds haast. Hup, van de ene afspraak naar de andere. Er hing me altijd een deadline in mijn nek en als die er niet was dan voelde het alsnog zo.

Ik liep harder, reed harder in mijn auto, ik zei altijd dat het druk was. Maar ach, dat hoort bij het leven toch? Iedereen is druk.

Ik vergat steeds vaker dingen en kon steeds minder goed omgaan met onverwachte zaken. Die kon ik helemaal niet in mijn schema gebruiken. Want mijn schema was strak genoeg.

Doordat alles me zo op de nek zat, werd ik er ook niet gezelliger op. Wel kon ik mijn smiley face ophouden naar wie ik dat moest doen van mezelf. Maar de mensen waar ik me thuis bij voelde, konden het soms goed met mij te stellen hebben. Ik plofte al na een enkel woordje kritiek.

Afzonderen

Ik begon mij sociaal steeds meer af te zonderen. Ik zat liever met mijn vingers in de modder, de tuin om te spitten om rust in mijn hoofd te creëren dan dat ik in een menigte gezellig aanwezig was.

Nu ben ik een introvert persoon, die soms ook heel extravert kan zijn. Ik heb tijd alleen nodig, maar dat realiseerde ik mij toen nog niet helemaal. Ik vond dat het erbij hoorde om allemaal leuke sociale activiteiten te doen. Ben ik daar even van terug gekomen tijdens mijn burn-out ervaring.

Maar goed, ik kon de prikkels niet meer verdragen van andere mensen. Ik voelde me snel overprikkeld in grote en volle ruimtes. Soms kon ik er letterlijk duizelig van worden. Het voelde niet prettig om in menigtes te zijn en soms leek het net of zat er geen uit knopje op mij. Ik kon mensen niet meer buiten sluiten, alle prikkels leken sterker binnen te komen.

Ik wist al dat ik hoog sensitief ben en dan is de prikkel verwerking anders dan wanneer je dat niet bent. Dat ik tijd alleen nodig had om weer tot mezelf te kunnen komen, daar was ik me ook wel bewust van. Maar op één of andere manier, kon ik niet de boel langs me heen laten glijden, waardoor ik echt liever alleen was dan met mensen. Ik  werkte tenslotte de hele dag al met mensen. Dat was dan ook mijn logische verklaring waarom ik sociaal niet meer actief wilde en kon zijn…

En toen…

Werd ik zwanger. Maar mijn resultaten en motivatie leden daar niet onder. Wat een heerlijkheid om zwanger te zijn en mijn baan te kunnen uitvoeren en alle andere leuke dingen te kunnen doen.

Echter bleek mijn lichaam daar anders over te denken.

Op een ochtend werd ik wakker met migraine. Nog nooit van mijn leven had ik zo iets meegemaakt. Alle gordijnen dicht en ik heb de hele dag op bed gelegen, wat een heftige ervaring vond ik dat.

Echter was het na een dag nog niet over, maar dat bleek vaker voor te komen. Ondanks mijn hoofdpijn ging ik toch nog naar een afspraak de volgende dag en ook de dag daarna, om vervolgens de rest van de dag weer in mijn bed te liggen. Bijkomen van een enkele afspraak.

Ik kon mij niet concentreren, ik kon geen beeldscherm verdragen, niet autorijden en geen gesprek langer dan 30 minuten voeren. Drie basis elementen van mijn werk.

Mijn leidinggevende trok de stekker uit mijn caseload en daar zat ik dan.

Mijn wensbaan en mijn inmiddels leuke leven, waar ik zin in had en plezier aan beleefde.

Boem, ik zat thuis en was aan de bank gekluisterd… Dat was een grote schok. Achteraf gezien niet zo gek dat het gebeurde. Maar goed, dat is altijd achteraf… Dat was mijn ‘leuke drukke leven’.

Had ik deze signalen gekend en herkend, dan was het misschien niet zover gekomen. Al had ik natuurlijk al vele waarschuwingen gehad, zowel vanuit mijn omgeving als van mijn lichaam die ik volledig had genegeerd.Voor mij bestaat toeval niet en is mijn burn-out uiteindelijk een groot cadeau geworden.