Schaamte

Vanochtend in mijn meditatie kwam ik in aanraking met een groot gevoel van schaamte. Het is een thema wat vaak in mijn leven voorbij komt. Schaamte in zoveel vormen en op zoveel gebieden in het leven.

Deze keer op de nieuwe wending in mijn leven. Te bang wat anderen zullen vinden, bang om te falen. Net op de momenten dat ik denk dat oordelen van anderen mij niet raken, komt het naar boven.  Weer mag ik dieper in mijzelf keren om te onderzoeken en los te laten.

Ik heb zoveel schaamte gekend. Ik wilde vroeger een andere naam, een ander mens zijn. Iemand die leuk was om mee om te gaan. Ik wilde stoer zijn, (one of the boys) ik heb me geschaamd om vrouw te zijn. Ik heb me geschaamd voor mijn lichaam, voor het feit dat ik mij anders voelde, voor mijn gevoeligheid, voor mijn emoties, voor mijn blindelingse vertrouwen in mensen en de wereld. Ik heb me geschaamd voor opmerkingen die ik heb gemaakt die niet helemaal juist zijn geweest, ik heb schaamte gekend voor het verbreken van relaties en vriendschappen. Ik heb me geschaamd voor het nemen van afscheid, of juist niet.

Ik heb  me geschaamd voor mijn burn-out, voor het feit dat ik ziek was en voor het feit dat ik  mijn zwangerschap niet met gemak kon dragen.

Ik heb schaamte gekend voor het feit dat ik anders tegen dood aan kijk. Dat dood voor mij geen ernstige gebeurtenis is. Voor het feit dat ik niet iedere dag mijn moeder en mijn broertje mis.

Er is zoveel schaamte, niet alleen bij mij, maar overal in onze maatschappij. Er zijn zoveel onbesproken regels waaraan iedereen denkt te moeten voldoen. Maar is dat daadwerkelijk zo?

Het feit dat ik mij schaamde om vrouw te zijn, zegt dat iets over mij persoonlijk of over hoe er nog steeds in onze maatschappij onderscheid gemaakt wordt. Onderscheid in taal gebruik, verwachtingen en omgangsvormen en omgangsnormen.

Mijn bewustwording van schaamte omtrent mijn vrouw zijn is nog niet zolang aan de oppervlakte. Dat kwam tijdens mijn zwangerschap. Ik heb een tijd gehad waarin ik respect kreeg voor mijn lichaam, wat deze kon presteren en ik heb me verdiept in de geschiedenis van de vrouw waarin ik aspecten tegenkwam die mij kracht gaven. Waarin ik mijn gevoel van essentie terug heb mogen pakken en de kracht van het vrouw zijn heb hervonden. Vrouwen zijn creators van leven, het meest mooie geschenk dat je kan geven! Geven van het leven zelf.

Ik heb me geschaamd voor mijn burn-out. Niet goed genoeg zijn. Niet voldoen aan de maatstaven van de maatschappij. Niet voldoen aan wat er wordt verwacht. Nu ben ik ook zover dat ik daar niet meer aan wil voldoen, het is een eindeloos spel van verwachtingen waar helemaal niemand aan kan voldoen. Het is het spel van het ego en heeft niks met leven te maken. Het voldoen aan verwachtingen zal ons alleen maar doen overleven in een wereld van overvloed.

En toch blijft er een gevoel komen van schaamte, een gevoel wat blijft terug komen. Een collectief gevoel. Een gevoel wat zoveel mensen kennen. Daarin ervaar ik weer dat we allemaal met elkaar zijn verbonden, wij zijn een groot collectief. Wanneer jij een gevoel van schaamte kent, zal ik dat ook voelen en zolang ik een  gevoel van schaamte ken zal jij dat voelen.

Het gevoel van schaamte kan maar op een manier worden opgelost en dat is het geven van liefde. Liefde geven aan jezelf dat je te allen tijde goed genoeg bent en de schaamte mag verdwijnen. Schaamte is het ego, schaamte is geen liefde.

Schaamte houdt je tegen in het doen waar jij in gelooft en schaamte blokkeert dat waar jij voor geboren bent te gaan doen schaamte ontneemt je de kans om jezelf te helen.

Schaamte is destructief voor het creëren van het leven wat jij het liefste leeft. Besef dat verwachtingen enkel gedachten zijn en niets met realiteit te maken heeft.

Vecht niet tegen schaamte, maar geef je over en laat je meevoeren in dat wat het leven jouw te  vertellen heeft.