Hoe vertel ik dat het mij niet meer lukt?

Dit is een heel lastig onderwerp en ik kan je zoveel tips geven als je nodig hebt, maar uiteindelijk komt het toch op een dosis moed aan om het daadwerkelijk te vertellen.

En ik weet uit eigen ervaring hoe moeilijk het is om dat te doen. Want ja, ook ik heb dit gesprek moeten voeren.

Je moet eerst zelf door een aantal fases heen om echt onder ogen te komen dat het niet meer lukt.

Toen ik in mijn burn-out plofte, heb ik nog 2 maanden volgehouden dat ik volgende week wel weer aan het werk kon. Ik was zwanger en als ik dan op de bank zat voor me uit te staren, dan voelde ik me de koningin, als ik dan opstond dan voelde ik meteen al dat werken gewoon geen optie was. Alleen al toegeven aan mezelf dat het niet lukte bracht veel emoties met zich mee.

Ik voelde me gefaald, zwak, ziek, ik was mezelf kwijt, had geen controle over mezelf en voelde me vooral niet goed genoeg omdat ik niet kon werken. En vooral voelde ik schaamte! Werken heeft in onze maatschappij nou eenmaal een grote status. Daarnaast bestaan er veel oordelen over de mensen die niet kunnen werken.

Die emoties en oordelen moeten mij eerst allemaal duidelijk worden en de revu passeren voor ik toe kon geven dat ik echt niet kon werken en dat het okay is om niet te werken. Ik had met mezelf vrede gesloten en besloten dat ik in deze situatie zat, juist omdat ik altijd veel te hard had gewerkt in alle opzichten mogelijk. Nu moesten anderen even voor mij zorgen.

Maar het gesprek om het daadwerkelijk te vertellen aan anderen, dat blijft een pijnlijk gesprek. Want je zegt het hardop en daarmee moet je zelf dus ook erkennen dat het niet meer lukt.

Wat zijn tips om het gesprek wel aan te gaan?

Tip 1: Bespreek het eerst met iemand die je vertrouwd en dichtbij staat wat er precies in je omgaat. Dus ook de emoties waardoor je voet dat je misschien faalt, je niet goed genoeg voelt, je schaamt je misschien wel. Vertel waar je bang voor bent wat er gaat gebeuren? (ontslag, oordelen van collega’s en leidinggevende, misschien ben je bang dat je je niet ziek mag melden, etc.)

Tip 2: Bereid het gesprek voor met iemand die je vertrouwd. Krijg helder wat je graag wilt bereiken in je gesprek. Wat is het doel? (Wil je taken kwijt, wil je je ziekmelden) en bereid ook voor wat je graag zou willen zeggen en schrijf het eventueel op een briefje zodat je het niet vergeet.

Tip 3: Als de situatie het toe laat neem iemand mee om het gesprek te voeren, zodat je je gesteund voelt tijdens het gesprek en als jij het even niet meer weet dat iemand het van je over kan nemen.

Tip 4: Schrijf een brief aan je team en leidinggevende welke je achter de hand kan houden. Wanneer je tijdens het gesprek even niet meer weet dan kun je eventueel de brief voorlezen of vragen of iemand het voor kan lezen namens jou.

Tips 5: Wees niet te streng voor jezelf! Blijf je liefdevolle zelf. Het maakt echt niet uit of je emotioneel bent tijdens het gesprek, je in huilen uitbarst of het allemaal niet lukt. Dit is gewoon een pittig gesprek en het is al super dapper dat je het aangaat.

Wat levert een open gesprek vaak op?

Vaak zijn wij zelf de laatste die de signalen zien dat we overmatige stress ervaren. Vaak hebben je collega’s of je leidinggevende het een en ander al opgemerkt of binnen je familie- en vriendenkring. Meestal levert een open en eerlijk gesprek op dat er naar je geluisterd wordt, begrip wordt getoond en dat je alle medewerking krijgt en mensen in je omgeving juist heel liefdevol voor je zijn.

Dus ook al is het hele proces een dikke deuk in je ego en zet het je wereld behoorlijk op zijn kop! Jij bent in mijn ogen het meest dapper als je inderdaad het gesprek aangaat en je kwetsbaar opstelt. Want het kwetsbaar kunnen opstellen is zo schaars in onze maatschappij. Ik moedig mensen graag aan om dat juist wel te zijn. Want dan stel je jezelf open voor jezelf. Dat is houden van jezelf, dat alles er mag zijn, ook je zachte en liefdevolle, kwetsbare kant. Want die hebben we allemaal!