Het leven is een grote speeltuin

Hoeveel speelruimte neem jij als mens in je leven? Hoe vaak en hoe lang mag jij nieuwe vaardigheden oefenen?Hoe vaak en hoe lang straf jij jezelf over het feit dat iets niet ‘goed genoeg’ is? Hoe vaak vertel jij jezelf dat je een ‘domme actie’ hebt gemaakt of hebt ‘gefaald’? Hoe vaak noem jij jezelf een oen?  (of een woord dat gerelateerd is aan oen)

Het zijn van die  (vaak) onbewuste denkpatronen die we ons ergens in het leven hebben aangeleerd. Ons zelf bekritiseren op het moment dat we een keuze hebben gemaakt om iets te doen of te laten waarvan we later zeggen: ‘Tsja, dat had anders gekund’.

Hoe ons brein onszelf dan bekritiseerd en vaak als onnozel of dom afschildert. Deze manier van denken heeft een diepere impact op onszelf dan we in eerste instantie misschien denken. Het is een denkpatroon wat al jaren aanwezig is en de effecten ervan merken we niet meer, want het is ‘normaal’.

Toch heeft dit een enorme impact heb ik zelf mogen ervaren. Daarnaast merk ik dat ook aan mensen om mij heen. Het heeft namelijk meteen een impact op het zelfvertrouwen. Het zijn harde woorden die je naar je zelf uitspreekt, waardoor er een gevoel van minderwaardigheid en ‘niet goed genoeg’ optreed. In een maatschappij waar we streven naar perfectie en efficiëntie kan dat de druk behoorlijk opvoeren en uiteindelijk leiden tot een opgebrand gevoel.

Als mens zijn we goed in staat om te kijken naar dat wat beter kan, vooral wanneer het onszelf betreft. Ons zelf een schouderklopje geven is vaak al een teken van arrogantie. Kortom het is maatschappelijk gezien ook juist een norm om jezelf geen zelfvertrouwen te geven. En dat terwijl mensen met veel zelfvertrouwen juist worden gezien als capabel, intelligent, socialer en ook sneller worden aangenomen bij een werkgever.

Best interessant om daar eens over na te denken en misschien jezelf ook eens de ruimte te geven om jezelf een compliment te schenken in plaats van die onbewuste kritiek.

Het leven is niet perfect, niemand is perfect, we maken allemaal fouten, enz, enz. We kennen de termen allemaal wel en we weten het wel. Toch mogen we de wereld en ons leven nog meer gaan zien als één grote speeltuin, waarin we de tijd en de ruimte hebben om ons zelf, onze kwaliteiten, onze onzekerheden, onze uitdagingen allemaal te leren kennen en te ontwikkelen.

Ik ervaar dat we een leven lang de tijd hebben om ons te ontwikkelen,  kennis te vergaren, nieuwe dingen uit te proberen en ook ruimte nodig hebben om te kunnen zeggen: ‘Tsja, dat had ik achteraf toch anders kunnen doen’.  Die ruimte creëer je alleen wanneer je stopt met zeggen dat je een ‘oen’ bent omdat er iets ‘fout’ is gegaan.

Fouten kun je niet maken wanneer je het leven ziet als een proces van groei en ontwikkeling.