Leven in angst of met angst

Wij zijn het weekend begonnen met een film van Nitro circus. Ik woon in een huishouden waar motoren veruit het favoriete vervoersmiddel is en onze zoon van 2 wilde graag ‘broembroem’ kijken. Ik kende Nitro circus niet en voor wie het ook niet kent, het is een groepje mensen die hun leven steeds op het spel zetten om levensgevaarlijke stunts uit te halen.

Mijn eerste gedachte: Waarom zou je dat in lieve vrede doen?

Ik kreeg dan ook meteen antwoord op mijn vraag: Gewoon voor de fun.

Ik snapte er  nog steeds niet echt iets van waarom je zo iets gewoon voor de fun zou gaan doen. Maar vooruit mijn man en zoon waren enthousiast, dus ik keek mee.

Waar menig mens waarschijnlijk zit te wachten tot het een keer mis gaat, hield ik bij iedere stunt mijn hart vast. Ondanks dat ik de mensen niet persoonlijk ken, ben ik zo’n iemand die het vreselijk vind om iemand te zien pijn lijden, ook al zoeken ze het zelf op. Ik kan de pijn bijna persoonlijk voelen als ik een (bijna) ongeluk zie.

Wat ik interessant vond ik dat je ook de momenten vooraf zag. De angst dat het mis gaat leeft toch in deze mensen die de stunts uitvoeren. Ze zijn niet angstloos, maar wurmen zichzelf door de angst heen om het alsnog te doen en dat vond ik wel een mooi inspirerend stuk.

Ondanks dat je doodsangsten uitstaat (letterlijk) en dan toch doen.

Hoeveel verhalen ik al ken van mensen, inclusief mijn eigen, dat het zo moeilijk is om tegen een bedrijfsarts of een werkgever te zeggen dat het niet gaat. Dat ik te moe was, of me te overprikkeld en opgebrand voelde. Dat ik tegen een arbeidsdeskundige moest zeggen dat ik niet terug wilde in mijn oude functie, omdat ik inmiddels wist dat het niet goed voor me was.

Alle mensen die wat van me wilde en moesten, want zo doorgaan kon niet. Al die angsten, maar wat als: Ik niet kan werken, geen baan heb, ik geen inkomen heb, wat als…

Toch heb ik mezelf daar doorheen gewurmd en vertrouwen gehad dat het allemaal goed komt, hoe het ook komt. Vertrouwen op mijn vindingrijkheid en mijn doorzettingsvermogen, want ik wist toen ook dat ik dat heb. Vertrouwen dat ik de juiste mensen om me heen kon verzamelen.

En kijk, ik ben er nog steeds!

Ik ga niet zeggen dat angst een slechte raadgever is, want het heeft zeker zijn functie. Wel denk ik dat de angst die we kennen net een overbezorgde ouder is…