Waarom altijd zo verdomd hard werken?

Een tijdje geleden kreeg ik een prachtig inzicht. Het ging over ‘hard werken’. We zijn opgegroeid in een maatschappij waar ‘hard werken’ een norm is.

Presteren, want dan wordt je ‘succesvol’ en dan krijg je een ‘goed leven’.  Twee begrippen waar ik altijd van dacht dat ik dat moest nastreven zonder helemaal te begrijpen wat dat nou precies betekende. Want wanneer ben je succesvol? Wanneer heb je een goed leven? En het allerbelangrijkste kom je daar alleen door hard te werken?

Ten eerste is hard werken, wel handig om te definiëren. Ik heb er altijd aan gekoppeld dat je moet doorgaan, geen tijd hebt voor geneuzel en als je moe bent moet je gewoon doorzetten. Dan ben je hard aan het werk. Er zat voor mij geen fysiek of mentaal aspect aan. (Als je een fysiek beroep hebt, dan werk je harder dan wanneer je de hele dag achter een computer zit.) Nee, zo werkte het niet. Het was wat je op een dag bereikte, je hele lijstje met acties afwerken voor je ging slapen. Vaak waren die lijstjes bij mij lang.

Succesvol? Dan heb je veel geld en mooie spullen en heb je laten zien wat je waard bent. Dat je hard kan werken en dat je daarvoor beloond wordt.

Een goed leven? Van alle gemakken voorzien. Een goed huis, mooie spullen, voldoende te eten, kunnen sporten, veel vrienden, etc.

Ik had voor mezelf inmiddels een goed leven opgebouwd en toch voelde ik altijd ergens een gebrek.

Succesvol vond ik mezelf niet, want dat was niet voor mij weggelegd. Het is mij al vroeg verteld dat ik veel dingen niet kon, dus ik had mezelf ook al meerdere keren verteld dat succesvol niet aan de orde zou zijn.

Tot ik in mijn burn-out terecht kwam en de definities van een goed leven en succesvol maar eens onder de loep ben gaan nemen

Een goed leven betekent voor mij nu, dat ik kan doen waar ik goed in ben. Zonder daar allemachtig hard voor te hoeven werken. Ik hoef niet meer bikkel hard te werken aan de dingen waar ik niet goed in ben, maar  juist mijn kwaliteiten meer ontwikkelen. Dat wordt ons op school niet geleerd. Als je ergens niet goed in bent, dan moet je hard werken om daar wel goed in te worden. Je kwaliteiten? Daar wordt geen of minder aandacht aan besteed. Mark Lammers (hockeycoach) noemt onze cultuur ook wel een zesjes cultuur, door deze mentaliteit. Alles wat een vier is moet opgeschroefd worden naar een zes. Die acht? Wanneer we daar geen aandacht aan besteden, dan wordt dat automatisch ook een zes. Want wat aandacht krijgt groeit.

Genieten van het leven is voor mij een onderdeel van een goed leven. Dan vooral genieten van dat wat voor mij persoonlijk belangrijk is. Dat mag verschillen van wat andere mensen om mij heen van kunnen genieten. Ik wil geen leven meer waarin ik alleen tijdens mijn vakanties het gevoel heb dat ik vrij ben.

Succesvol ben ik als ik gewoon mezelf kan zijn en te gaan voor wat voor mij belangrijk is, ook al vinden anderen dat raar. En vooral dat ik aan het einde van mijn leven kan zeggen dat ik optimaal heb genoten van het leven en alles uit mijzelf heb kunnen halen wat ik graag wilde en kon.

Ik kan zeggen dat deze nieuwe definities heel relaxt aanvoelen en ik ook vanuit een hele andere drive kan leven.

Maar dat hard werken syndroom…

Dat blijft soms een lastig en hardnekkige overtuiging om los te laten op een of andere manier. Ik worstel er nog steeds wel mee. Ik ben iemand die graag werkt. De kunst is om te doen wat je graag wilt doen. En voor mij heb ik alle elementen in mijn leven die ik graag in mijn leven wil hebben, nu alleen de balans nog.

Toen zat ik op de fiets met mijn zoontje voorop. Mijn man heeft een elektrische fiets gekregen om gemakkelijker naar zijn werk te kunnen fietsen.

Ik vond dat altijd overbodig. Een elektrische fiets is voor oude mensen en mensen die fysiek een grotere uitdaging ervaren om te fietsen. Zo’n ding was ik als gezonde jonge vrouw niet nodig en ik vond stiekem ook dat mijn man zich aanstelde.

Het fietszitje zat op die elektrische fiets. Ik had dus weinig keuze om toch maar een stukje te proberen. Tenzij ik er voor koos om de heleboel om te bouwen. Dat was een grotere uitdaging dan even ‘lui’ fietsen.

Wat bleek, ik vond het wel ontzettend fijn die trap ondersteuning. Je bent nog steeds in beweging en in de buitenlucht, je kunt zelf bepalen hoeveel trapondersteuning je wilt, alleen hoef je niet zo allemachtig hard te werken wanneer je tegen de wind op moet fietsen. En die wind komen we hier op het platteland van Friesland nog wel eens tegen.

Waarom moeilijk doen als het makkelijk kan?

Ik ondervond dat ik ergens een overtuiging heb dat ik alles zelf moet kunnen en ook doen. Ik weet inmiddels dat ik niet de enige in ben met die overtuiging. Alles zelf willen oplossen is er ook zo één. Maar waarom moeilijk doen, als dat niet hoeft? Dat liet mijn ritje om de elektrische fiets mij maar weer eens goed zien.

Wanneer je alles zelf wil doen en oplossen, dan wordt het automatisch hard werken in het leven. Dan komt er nooit een einde aan de taken die ‘moeten’. Daarnaast zijn er gewoon dingen in het leven waar we niet alleen uitkomen. Wanneer is er dan echt ruimte om te genieten en echt tijd voor jezelf?

Ik vond mijn ritje op de fiets een mooi voorbeeld om met mijn hard werken syndroom om te kunnen gaan. Als ik nu ervaar dat ik hard werk, ga ik kijken op welk gebied ik dat ervaar en hoe ik daar de trapondersteuning op kan zetten.