Ik was bang dat ik mijn kind wat zou aandoen

De cijfers liegen er niet om, 1 op de 20 baby’s krijgt te maken met shaken baby syndroom. Ouders die onbedoeld en vanuit onmacht hun baby door elkaar schudden. Het kan gevolgen hebben voor de rest van het leven.

Ik ben bijna op het einde van mijn zwangerschap en volg bij de verslokundigenpraktijk Centered Pregnancy. Een vorm van verloskunde die zich in een groep met vrouwen afspeelt die ongeveer in de zelfde periode zijn uitgerekend dan ik. Ik ben er zelf ontzettend enthousiast over. We bespreken uiteenlopende onderwerpen en het is leuk om ervaringen uit te wisselen en te horen.

Gister bespraken we dan het shaken baby syndroom en het verschil tussen huildagen, depressie en psychoses.

De cijfers over het shaken baby syndroom schokte de groep en ook ik was opnieuw verbijsterd over de hoge cijfers.

‘Het is niet voor te stellen dat je je eigen kind dat zou aan doen’

Nee, dat is het in eerste instantie ook niet als je er rationeel naar kijkt.

Op het zelfde moment werd ik weer geconfronteerd met mijn eigen situatie. Een burn-out en een kindje dat is een heftige periode. Op een of andere manier vergeet je de dingen toch ook weer snel wanneer ze geweest zijn, maar deze bijeenkomst rakelde wel het een en ander weer op.

Dat ik noodgedwongen mijn kind huilend in de box of wieg achter moest laten omdat ik zelf niet meer wist hoe ik het moest hebben. Het brak mijn moeder hart, want ik ben er van overtuigd dat (jonge) baby’s juist die geborgenheid nodig hebben op het moment dat het huilt. Tegelijkertijd besefte ik me ook dat ik mijn energie op dat moment de situatie er ook niet makkelijker op maakte.

Je wilt het als moeder allemaal zo goed doen, het liefst perfect. Laat dat nou precies al één van de valkuilen zijn die mensen met burn-out klachten over het algemeen al hebben.

Ik kon het me ook niet voorstellen, je kind door elkaar schudden. Gelukkig is dat ook niet gebeurt. Maar nu weet ik wel dat het kan gebeuren en hoe het gebeurt.

Ik had geen controle over mijn impulsen van woede

Ik heb echte woede aanvallen gehad. Zo boos dat ik met voorwerpen ging gooien, gillen, schreeuwen en schelden. Totaal buiten mijzelf trad ik op dat moment. Geen idee wat me overkwam.

Dat waren de momenten waarvoor ik ontzettend bang was dat ik mijn eigen kind ook iets zou aandoen. Het hield me in de greep, weken lang. Het liefst was ik niet alleen met mijn kindje, want ik wist niet wanneer er een dergelijke woedeaanval zou komen. Toch ontkwam ik er niet aan dat ik alleen was met ons kleine wondertje en daar had ik het erg moeilijk mee.

Ik kon heel goed relativeren dat ik dat rek van de vaatwasser niet door de keuken hoefde te smijten en dat ik de deuren wel zachter dicht kon gooien. Dat ik stoelen gewoon kon laten staan, maar het lukte mij gewoon niet om op dat moment de rem er op te zetten.

Tot ik voor mezelf ontdekte dat ik mijn impulsen toch voornamelijk op materiaal richtte. Ik kon mezelf weer vertrouwen dat mensen in mijn omgeving geen gevaar liepen. Ik merkte ook dat ik op dat moment mijn boosheid meer kon accepteren. Het is een emotie die er hoe dan ook uit moest. Niet dat ik er trots op was dat ik boos werd en het er verbaal natuurlijk ook niet gezelliger op maakte thuis. Op één of andere manier was dat wel een moment voor mij waarin ik een soort van acceptatie kon vinden en voelen.

De acceptatie dat het is zoals het is, maakte ook dat mijn woede aanvallen minder frequent werden en ook in intensiteit afnamen.

Acceptatie van dat wat is heeft meer kracht en invloed dan we ons voor mogelijk houden en dit is een van de situaties die mij daar aan herinnerd.

Tips die we kregen tijdens de bijeenkomst:

1. Leg je kindje veilig weg en verlaat de ruimte, zonder je even af om tot jezelf te komen;
2. Meditatieoefeningen kunnen je helpen om weer tot jezelf te komen;
3. Wanneer je gekalmeerd bent, zoek huid op huid contact met je kindje; Er wordt steeds meer bekend over de stress verlagende effecten die huid op huid contact heeft op zowel de ouder als het kind. Dus uit die kleren en lekker knuffelen op de bank of op je bed. Zorg natuurlijk wel dat jullie allebei lekker warm blijven.
4. Zoek hulp vanuit je omgeving; Het is vaak niet makkelijk om hulp te vragen, maar wel noodzakelijk. Mensen helpen je graag wanneer je dat nodig bent, je bent geen last en je hoeft ook echt niet alles alleen te doen. Het zorgt juist dat jij ook weer even tot jezelf kan komen en de rust kan vinden. Dat geldt tevens ook voor je partner, ook hij/zij maakt een heftige verandering in het leven door. Een kindje krijgen is geen grapje en vergt ontzettend veel energie, aanpassingsvermogen en gewenning aan een veranderde situatie.